همه اجزای عالم اهل دردند

سر افشانان میدان نبردند

تو نشناسی که مردان در چه دردند

ولی دانند درد آنها که مردند

اگرچه لعبتان دیده خردند

ولی از خویشتن پیش از تو مردند

بسی اندیشه و فکرت بکردند

بسی خونابهٔ حسرت بخَوردند

چو در سختی چنین راهی سپردند

بهم هر چار صد آنجا بمردند

چو زین مردار شیران سیر خوردند

پلنگان آمدند و قصد کردند

همه درماتم و اندوه و دردند

ز هرچه دون بود آزاد و فردند

فساد و خون نکردند می بخوردند

چو می‌ خوردند فساد و خون بکردند

هزاران جام از آن می باز خوردند

ولی افشاء سر حق نکردند

تو می‌اندیش و آنهایی که مردند

رسیدند و چو مردان کار کردند

که یاران از غم تو جان نبردند

همه بر خاک افتادند و مردند

به ره در با خودش بسیار بردند

ز بیمارش بسی تیمار خوردند

دگر آنجایگه بسیار مردند

که با من نیکویی بسیار کردند

خبر زیشان سوی هر شهر بردند

که کشتی غرقه گشت و خلق مردند

بهر دم جام نوشین بیش خوردند

ز می صد شیشه سِیْکی پیش کردند

بگرد چشمه اندر حلقه کردند

از آن چشمه یکایک آب خوردند

نه بر قول رسول اقرار کردند

سراسر خلق را از راه بردند

درین ره پاکبازان گوی بردند

که از بود وجود خود بمردند

کسانی کین می دلدار خوردند

در آن مستی بر دلدار مردند

بسی مردان ره اینجام خوردند

هم اندر جایگاه خویش مردند