گفت وصف این قلندر کن مرا

گفت وصف اینست و بس قال اندرا

بدو گفتم ز درویشیِ زهرا

مرا جان و جگر شد خون و خارا

پسند خویش کن این گفت و گو را

قبولم کن فزون ده رغبتم را

تو گفتی ذرّه ذرّه خاک صحرا

نهفت از سبزه زیر گرد خضرا

رموز مرغ و مور و وحش صحرا

چه چیز است کان سلیمان داند او را

به تنهائی علی بردارد آن را

کند اسرار پنهان آشکارا

توئی مرانبیاء و اولیاء را

تو هستی ابتدا و انتها را

جمال ماست خوش بنگر تو ما را

که من پیدا بکردستم نکو را

چو قرص خور سوی برج حمل را

روانه کرد حیّ لَمْ یَزَلْ را

دمادم آنچنان عطّار رخ را

نماید در عیان عشق او را

رو رسن بر دست گیر و خوش برآ

از درون چه چو حلقه بردرآ

گفت قاضی تو چه کردی وجه را

گفت کردم خرج او بی ماجرا

باتو کردم بارها این ماجرا

تا به کی تو پروری این نفس را

بلکه من خود تاج و تخت خویش را

میکشم در پیش او بی ماجرا

جان جانان مرتضی باشد مرا

چون بدانستی براه او درا

گفت پس ای شیخ پندی ده مرا

تا شوم دل سرد از این محنت سرا

گر لبی نان نیست در انبان ترا

قطب عالم بس بود مهمان تو را

باز فرمود از پی ایشان مرا

تا بگویم اصل را و فرع را

حق تعالی خواست تا اسرار را

فاش گردانید سر خود ترا

من ترا بینم ترا دانم ترا

خود ترا کی غیر بینم جان مرا