فلک یک خرقه پوش خانقاهش

بسر گردان شده در خاک راهش

یکی گربه بدی در خانقاهش

که دیدی شیخ روزی چند راهش

ولی زهره نبود از بیم شاهش

که در چشم آورد روی چو ماهش

که نتوانم بدادن سر براهش

چو بازآیم برم زین جایگاهش

نیامد صبرِ چندانی براهش

که کس بر پای کردی بارگاهش

بگردون می‌رسید آوازِ آهش

نگه می‌داشت از هر سو سپاهش

در آن گرمابه کرد آنگاه شاهش

فرو بست از کچ و از سنگ راهش

چو بخت او جوان یکسر سپاهش

چو رایش مرتفع چتر و کلاهش

شب معراج دیدم هچو ماهش

بهشت عدن گشته جایگاهش

زهی مشگ دو گیسوی سیاهش

که هر مویست و صد جان در پناهش

جهان یک خاکروب بارگاهش

فلک یک خرقه پوش خانقاهش

چو لاله می درآرد سر براهش

ز اطلس بر کمر دوزد کلاهش

چو آمد یاسمین هندوی راهش

بشادی نیک میدارد نگاهش

ظفر بودی یزک دار سپاهش

فلک کردی زمین بوس کلاهش

چو زیر خط نشست آن مشک ماهش

فغان برخاست از خطّ سیاهش

چو گل دید آنچنان زار و تباهش

شفاعت کرد القصّه ز شاهش

جهان آراسته شد چون سپاهش

فلک شد ناپدید از گرد راهش

چو شاه این گفت حالی بارگاهش

کشیدند و بگرد او سپاهش

مرفه انبیا در زیر جاهش

مشرف اولیا از خاک راهش

هرآنکس کو سری دارد براهش

خدا دارد مراورا در پناهش