آن زمان کورا عیان جویی نهانست

و آن زمان کورا نهان جویی عیانست

برتر از علمست و بیرون از عیانست

زانک در قدوسی خود بی‌نشانست

صفات لایزالش کس ندانست

هر آن وصفی که گوئی بیش ازانست

ز ذوقش بحر در جوش و فغانست

ازان پیوسته او گوهر فشانست

محمد آنکه نور جسم و جانست

گزین و مهتر پیغامبرانست

حقیقت خاتم پیغمبرانست

ز نورش ذرّهٔ کون و مکانست

به زیبایی عقل و لطف جانست

نکو روی زمین و آسمانست

ز تو تا او همه اعضا چنانست

که نتوان گفت موئی درمیانست

شهش گفتا ترا گر حاجت آنست

که جان بخشم بتو خود قصد جانست

بسی اسرار با سگ در میانست

ولیکن ظاهر او سدِّ آنست

ازان ترسیم ما و جای آنست

که خردی پیش شاه خرده دانست

ترا عمر حقیقی آن زمانست

که جانت در حضور دلستانست

چل عمر منست و این زیانست

ولی عمر هزاران آن زمانست

دو عالم چون لباس یک یگانست

یکی بین کاحولی شرک مُغانست

کنون کز ابر طوفانی روانست

اگر کشتی برانم وقت آنست

شنودستم که آن جامی چنانست

که در وی هرچه می‌جوئی عیانست

ترا کاری که از وی همچنانست

بدست خویش کردستی عیانست

بداد انصاف کین حجّت عیانست

چه گویم حق بدست این جوانست

نمی‌دانم جهان در تو عیانست

بجائی ننگرد کان یک زمانست

چو با هر جانش سری در میانست

گمان سر هر جانی چنانست