روی تو کافتاب را ماند

آسمان را به سر بگرداند

مرکب عشق تو چو برگذرد

خاک در چشم عقل افشاند

هر که عکس لب تو می‌بیند

[...]

آن را که غمت به خویش خواند

شادی جهان غم تو داند

چون سلطنتت به دل درآید

از خویشتنش فراستاند

ور هیچ نقاب برگشایی

[...]

هم بر کف ودود، مُلْک بتوانی راند

هم با همه، هم بی همه، بتوانی ماند

گر مُهر نهادم ازخموشی بر لب

تو نامهٔ سر به مُهر بتوانی خواند

پیوسته کتاب هجر میخواهم خواند

بر بوی وصال اشک میخواهم راند

کارِ من سرگشته چو شمع افتادست

میخواهم سوخت تا که میخواهم ماند

رفت سرهنگی و کودک رابخواند

شه بانبازیش در مسند نشاند

شه حکیمان و ندیمان را بخواند

پیش خویش آورد و بر کرسی نشاند

گفت ایاز خاص را محمود خواند

تاج دارش کرد و بر تختش نشاند

چند گویم، چون وجودت غرقه ماند

غرقه را فریاد نتواند رهاند

نه خطی زان خط توانستند خواند

نه حدیثی نیز دانستند راند

نبی چون هر دو را سمع و بصر خواند

کسی کین دو ندارد کور و کر ماند

چون از زن آن جوان نومید درماند

یکی بازارگان را پیش خود خواند

کسی کین قصّه‌ام افسانه خواند

خرد او را ز خود بیگانه داند

که جزیت از جهودان می‌ستاند

وز آنجا می‌خورد، به زین که داند

دگر ره گفت ایمانت رهاند

جوانش گفت عاشق این چه داند

چو نقش او بدید و شعر بر خواند

ز لطف طبع و نقش او عجب ماند

چو شبلی آن خط آشفته برخواند

بزد یک نعره و آشفته درماند

سلیمان پشه را نزدیک بنشاند

پس آنگه باد را نزدیک خود خواند

ز بیماری تن مرگت رهاند

به بیماری جان مرگت رساند

چنان بر فرق من چرخ آسیا راند

که مویم زیر گرد آسیا ماند

ولی گر بازت اینجا باز ماند

شه او را پیش خود چون بازخواند