گفت شیخا طاقت من گشت طاق

من ندارم هیچ طاقت در فِراق

می‌گداخت از شوق و می‌سوخت از فراق

در گداز و سوز دل پر اشتیاق

جان او می‌سوخت از درد فراق

گشت بی صبر و قرار از اشتیاق

من ندارم طاقت و تاب فراق

چند سوزد جان من در اشتیاق

چو موسی بودش از انوارمشتاق

مر او را کرد اندر عشق کل طاق

مرا با تست کار از کلِّ آفاق

ترا بگزیدم و کردم ترا طاق

چو قرآن بود معشوقش ز آفاق

شد آخر محو قرآن شمع عشاق

بوقت عرض ذُرّیّات عشّاق

سخن بودست اصل عهد و میثاق

کنون چون آمد این مهر وی عشّاق

مرا دو چشم می‌باید ز آفاق

چو معشوق آمد اندر نیکوئی طاق

بلاشک عاشقی بایست مشتاق

شبی در خواب دید آن مردِ مشتاق

که بس گریانستی بوبکر ورّاق

چو در نظّاره آمد شاهِ آفاق

پسر را دید حالی در میان طاق

تو داری آنچه می‌جوئی در آفاق

تو گم شو تا بیابی همچو عشّاق

شد آن چشم و چراغ روی آفاق

بعلم و زور چون ابروی خود طاق

مرا چون چشم سر جُفتی در آفاق

بنادانی شدم زو همچو او طاق

چو تو بر می‌فروزی شمع آفاق

چراغی بر فروز از بهر عشّاق

چو روز دیگر آن ایوان نه طاق

منور شد ز نور شمع آفاق

سمنبر بود ترکی گوی آفاق

بسی زو ترکتازی دیده عشّاق

بزیر گنبد فیروزه گون طاق

هر آن چیزی که تو بینی در آفاق

بباید یک نظر کردن در آفاق

تفکر کردن اندر عهد و میثاق