از بس که بخورد خون من بیدادی

بیمار شدم نکرد از من یادی

آنگاه به دست من چه بودی بادی

گر خون دلم بر جگرش افتادی

نه مُهرش برگرفتی نه گشادی

نه چشم کس بر آنجا اوفتادی

چرا دی می‌توانستی ندادی

بیک یک بر کف من می‌نهادی

که گر بخریدی آن را خلق وادی

نبودی حاجت چندان منادی

یکی گفتش که شیخا چون فتادی

به گریه زانکه هست این جای شادی‌

مگر ابن المبارک بامدادی

بره می‌رفت برفی بود و بادی

همه عمر از هوس بر باد دادی

میان آتش و دود اوفتادی

چو تو در دستِ نااهلان نهادی

بدست این چنین علّت فتادی

اگر قولنجِ کس سخت اوفتادی

بر آن طبل ار زدی دستی گشادی

که نه دلتنگ مانی تو نه شادی

که هم این بگذرد هم آن چو بادی

پسر گفتش بهر پندم که دادی

بهر پندی مرابندی گشادی

سما را بی ستون بنیاد دادی

ترابی بر سرابی تو نهادی

چو جان پاک در یک دم بدادی

قدم حالی در آن عالم نهادی

شنودم من که بودست اوستادی

که خر گم کرده را آواز دادی

چو در دنیا بمردن اوفتادی

یقین می‌دان که در عقبی بزادی

اگر مقصود کس را دست دادی

ز نادانی ز ره باز اوفتادی

اگر تو لقمه‌ای خواهی به شادی

محالست این که از آدم بزادی

تو گر خاکی و گر آتش نژادی

درین دولاب سیمابی چو بادی

اگر نه حرص در دل راه دادی

کجا از جنت الماوی فتادی

که خواهد خاست شه را شاهزادی

همایون طلعتی فرّخ نژادی