آمد او اندر چنین ملکی عجیب

هست در ملک خراسان او غریب

شاه ادریس است بی شک با شعیب

با چو موسی واقف اسرار غیب

مصطفی گفتا که در من نیست عیب

مرتضی گفتا که هستم سرّغیب

چونکه عطّار این شنید از سرّ غیب

گفت عطّارت ندارد هیچ عیب

جمله این سرّها ز مکنونات غیب

از درون او درآمد جیب جیب

گفت قاضی با یتیم ای بوالعجیب

این چنین در شرع ما نبود غریب

گفت در این سیب باشد سرّ غیب

این بدنیا خود ندارد هیچ عیب

پس محمّد ابن بوبکر و حبیب

سعد بین عبّاده و ابن حسیب

دل بود منزلگه اسرار غیب

گر نمی‌دانی تو راخود نیست عیب

خود درون گوهر است آن سرّ غیب

من برون آرم از آن چون زرزجیب

من ندارم بحث بالا و نشیب

زآنکه دارم گنج سلطانی بجیب

علم معنی کاروان سرّ غیب

دامن من چاک کرده تا به جیب

علم معنی مهدیم دارد بغیب

زآنکه آن شه سرّها دارد بجیب

علم معنی مهدیم دارد ز غیب

زانکه آن شه سرّها دارد به جیب

داده‌اند او را بسی معنی ز غیب

چونکه در ذاتش نبوده هیچ عیب

ختم کن عطّار و سردرکش بجیب

تا بیابی بوی اسرارش ز غیب

پیش من یعنی بگو اسرار غیب

تا شود صافی ضمیر من ز عیب

هر که دارد پرورش از مرد غیب

او ندارد در نهاد خویش عیب

هر زمانی صورتی دارد عجیب

از کمال حق نباشد این غریب

ای تو نور مظهر و اسرار غیب

سربرآورده تو پاکان را ز حبیب