تا بیابی تو نجات از فعل بد

ورد خود کن قل هوالله احد

یک محبّ را گوی تا فرمان برد

در میان داش خانه در شود

باش درعالم جدا ز اهل حسد

در دوعالم پادشاه وقت خود

حیدر از نام خدا فریاد زد

تیغ زد بر فرق آن ملعون رد

هر که برگفتم نهد انگشت رد

شیر معنیم بجانش پنجه زد

چون خلافی از تو ناگه سر زند

خطّ عصیان بر جبین تو کشد

وآنکه با ما از حسد گردید بد

مالک دوزخ سوی خویشش کشد

هرچه می‌گوئی ز تو می‌بشنود

غیر روی تو بکس می ننگرد

چون سخن گفتن شنید او از ولد

کرد شکر خالق فرد صمد

شاهزاده چون نداد او را جواب

باز شاه اندر تعجّب اوفتاد

ناگه او را دیو شهوت راه زد

گشت ظاهر زان پسر یک فعل بد

پادشاهی بود احمد از احد

ملک او الفقر فخری تا ابد

گر مرا بودی خلیلی جز احد

آن ابوبکر منستی تا ابد

زانکه سالی ده هزار‌ست از عدد

تا ‌«الست ربکم‌» گفته‌ست احد

چون عزیزم من چنین در چشم خود

برکشم چون مصر نیل از چشم بد

حیدرش گفتا که دنیا نیست بد

بد توئی زیرا که دوری از خرد

چون گذشتی در حقیقت از احد

احمد آید مرجع تو تا ابد

پارهٔ چون دور بودی از عدد

پنج مدرک نقدت آمد از احد

هیچ عاشق را نسوزم تا ابد

زانکه صد ره سوختست او از احد

گر توام گوئی فرو آرم بخود

قبهٔ ملک سلیمان از لگد