بهر چه در زمین وآسمانست

بتو همره مثال کاروانست

همه جانها درون پرده پنهانست

فلک از شوق او پیوسته گردانست

بنام آنکه نور جسم و جانست

خدای آشکارا و نهانست

ندیدم جز یکی در دل عیانست

ز یکی یار بی نام و نشانست

ولی تا این بلا در لاعیانست

بلاشک گشت راحت را نهانست

ز شوقت آفتاب از ذوق گردانست

کواکب نیز سرگردان و حیرانست

به بالا مصطفی سرو روانست

رخش مانند ماه آسمانست

لب و دندان او گوهر فشانست

میان جمله او سرّ عیانست

جمال دوست بی نقش و نشانست

که محول گل جمال جاودانست

جمال دوست در پرده نهانست

یقین در دید واصل بیگمان ست

درون کعبه خلوتگاه جانست

که مر دیدار جانان کل عیانست

قناعت بهتر از هر دو جهانست

بدان این سر که بیشک کار جانست

ره توحید بی نام ونشانست

که بیشک اندر او عین العیانست

هر آن کو سر بداند جان جانست

ولیکن این سخن از من نهانست

هر آنکو خواند این از واصلانست

حقیقت برتر از هر دوجهانست

در آن دریا که این دریا از آنست

که این یک قطره زان عین العیانست

برم دنیا و عقبی همچنانست

که شخصی یک نفس در بوستانست

چو کشتی غرقه شد جمله زیانست

که نامت بعد از این کل بی نشانست

جهان جان نه همچون این جهانست

که آنجا گه عیان جاودانست

بیان یار بی شرح و بیانست

کسی داند که آنجا جان جانست