برو ای خاک در سوی مکانت

که اینجاگه بیابی جان جانت

ز نور قدس اظهار است جانت

در او پیداحقیقت بر نهانت

دمی غافل مباش از دید جانت

که او آمد درون راز نهانت

سخن بسیار گفتم از عیانت

دمی اندر نشان بی نشانت

ز نور دیده بنگر جسم و جانت

کز این هر دو شود کلّی عیانت

از این گنجینه اینجا سالکانت

یقین شد جوهر عین العیانت

خبر دارند از تو در عیانت

چه دل چه صورت و چه مغز جانت

چوآب آید همی سوی رخانت

نماید روی بیشک جان جانت

تو اصل ذاتی امّا این زمانت

حقیقت یافته عین مکانت

تو جان بشناس آنگه مغز جانت

در آخر اینست اسرار نهانت

چو ظاهر یافتی بر جسم و جانت

حقیقت جانست مر راز نهانت

اگر تو میخوری مر آب و نانت

حقیقت او نهد اندر دهانت

چو ظاهر شد کنون اسرار جانت

بدیدار آمده راز نهانت

شفای داری در اینجا عاشقانت

بمانده اندر این شرح و بیانت

گفت دل خوش کن که رفتم این زمانت

از پی حلوا و بریانی و نانت

بود یک پستان بدستی آن زمانت

وآن دگر پستان نهاده دردهانت

بهر کس خواستی میباید آنت

اگر خواهی بخود، نبود زیانت