ز تیری چون کمان قدش دو تاشد

دمش بگسست و جان ازوی جدا شد

چو فرّخ زاد با شب همقبا شد

نه شب از وی نه وی از شب جدا شد

همی کز مهد زنگاری جدا شد

بیک شبنم کلاه او قبا شد

بپرسیدش ز فرخ کو کجا شد

چه بود او را، چرا از تو جدا شد

هر آنکس کز مراد خود جدا شد

فدای زخم چوگان قضا شد

چو گل را دید هوش از وی جداشد

ز خجلت بود اگر گویی چرا شد

بیا برگو که آن زنده کجا شد

که از تن جان شیرینش جدا شد

دگر پرسی چرا انسان فنا شد؟

چه فرمان یافت زین عالم کجا شد؟

به آخر وصل انسان با خدا شد

چو قطره سوی بحرش آشنا شد

شنیدی در شب اسری کجا شد

همه تابع بدند او مقتدا شد

خوشا مرغی که اصل کیمیا شد

بصورت درد و در معنی دوا شد

خوشا دردا که آخر او دوا شد

تمامت رنجها را او شفا شد

درونت گر دمی از وی جدا شد

بصد گونه بلاها مبتلا شد

چنان دیدار تو در جان ما شد

که جان یکبارگی از خود فنا شد

میی کان هر که خورد از خود فناشد

پس آنگه در فنا دید خدا شد

براه شرع هر کو در فنا شد

ز بعد آن فنا ذات خدا شد

چو ذات ما بنور او فنا شد

حقیقت بود شد عین خدا شد

وصال او یافت از ما کو فنا شد

ز بود خود کنون آگاه ماشد

هر آنکو یافت جوهر همچو ماشد

حقیقت جوهر اسرار لا شد

در اینجا یار دید و آشنا شد

عیانی محو کرد و کل خدا شد