پای در مسجد نهاد آن سرفراز

کان جوان را بود هنگام نماز

سال و مه خون میخوری در حرص و آز

مینهی این را لقب عمری دراز

حق تعالی گفت با موسی براز

گر ببارانست قومت را نیاز

میخورد سوگند و میگوید براز

من نخواهم کرد خاک از خویش باز

زآنکه از رفتن رهت گردد دراز

عاقبت اینجات باید گشت باز

ذبح کردند و بخوردندش بناز

آمدند آنگه بلشگرگاه باز

گرچه رفتند آن همه یک دلنواز

شد بسبقت پیش آن تابوت باز

گفت با آن دلبران دلنواز

هرکه آن تابوتم آرد پیش باز

چون منی را کی بدین باشد نیاز

گفت ای خسرو مکن قصه دراز

تا دمی بر تخت بنشینی بناز

میمزن چون مینیاری خورد باز

لوح بفکن ای چو کرسی سر فراز

با دبیرستان نخواهی رفت باز

مردمان پیشش شدندی دلنواز

پس بدادندیش آن آئینه باز

برگشادی پرده از آئینه باز

تا چو بیرون آمدی خلق از نماز

گفت من بیش از همه عمری دراز

سجده عادت کرده ام زانگاه باز

بازگشت و سوی او آورد باز

شد گرسنگی سلیمان را دراز

بود ذوالنون را مریدی پاکباز

هم بمعنی اهل دل هم اهل راز

شیخ چون بشنود ازآن سرگشته راز

گفت امشب ترک کن کلی نماز

مدت چل سال جانی غرق راز

پاسبان حجرهٔ دل بود باز

چون بسوی خانه بردندش فراز

او مرقع برکشید و گشت باز

تا نخواهی دید در اول گداز

نیست درآخر ترا ممکن نواز