به نام آن که آذر را چمن ساخت

دل دوزخ شرر را انجمن ساخت

به ناز افروخت در بزم دل، اورنگ

قدم زد بر بساط سینه ی تنگ

غمش پروانه را شد کارفرما

[...]

خداوندا درین دیرینه منزل

دری نشناختم غیر از در دل

ندانستم رهی جز راه عشقت

گواه من، دلِ آگاه عشقت

برین در، حلقه کردم چشم امّید

[...]

نخستین مظهر لطف الهی

گرامی گوهر دیهیم شاهی

قدم سای بساط قاب قوسین

عبیر جیب حورش، گرد نعلین

شفاعت سنج مشتی تیره روزان

[...]

عجب نبود که گردی دستگیرم

فقیرم یا رسول الله، فقیرم

لب خشک مرا درجرعه، نم نیست

کف جود تو را سرمایه کم نیست

به محتاجان کریمان را نظرهاست

[...]

به هجران، زاری دلهای خونین

ز حد بگذشت یا ختم النبیین

ز اشک و آه مهجوران بی تاب

جهانی غوطه زد در آتش و آب

سپاه درد، با جان در ستیز است

[...]

پس از نعت رسول حق، سپاسی

که سنجد کلک فکر حق شناسی

نباشد جز ثنای شاه مردان

که حق، جان نبی خواندش به قرآن

طراز مسند هارونی او

[...]

درپن خلوتسرای عاری از عیب

دل است آیینه دار شاهد غیب

کند حل، هر چه پیشت مشکل است آن

ز جام جم چه می پرسی؟ دل است آن

فروغ دل، چو گردد پرتو افکن

[...]

محبت شیر و دل ها بیشه ی اوست

دو عالم سوختن، اندیشهٔ اوست

بود تا صید جانم، رنجه اش باد

دلم سیلی خور سرپنجه اش باد

تومستی میکنی همچوشرابی

[...]

عجب عهدیست ایام جوانی

گل افشان بهار زندگانی

طبایع ذوق یاب شکر نوش

مشاعر، شیر مست بادهٔ هوش

قوی، از اعتماد تن قوی پشت

[...]

نگردد بوی گل در گل حصاری

دل شیدا کجا و پرده داری؟

ز هر شاخیست بلبل نغمه پرداز

کجا عاشق؟ کجا پوشیدن راز؟

مرا از عشق، افسونیست در دل

[...]

ساقی ز می موحّدانه

ظلمت بَرِ شرک، از میانه

با تیره دلان چو لمعهٔ نور

در نیم ‎شبان تجلّی طور

در ده که ز خود کرانه گیریم

[...]

یا رب، به نشید سینه ریشان

یا رب به نیاز مهرکیشان

کز لطف دهی زبان گفتار

نطقی به ستایشت سزاوار

افسانه ای از مجاز خالی

[...]

این ابر تری که خامه انگیخت

در جیب جهان دُر عدن ریخت

تا صور نیم نوا دمیده ست

رنگ از رخ آسمان پریده ست

کلکم به ترانه های حالی

[...]

ای زادهٔ اوّلینِ قدرت

قدر تو ورای فهم و فکرت

آدم ز تو یافت سربلندی

نوح از تو، طراز ارجمندی

معمار حرمسرا، خلیلت

[...]

بر تارک خصم شاه مردان

این خامه پلارکی است برّان

کلکی که به دستم استوار است

در دست علی چو ذوالفقار است

طغراکِش نامه ٔ فصاحت

[...]

کو دل که رهِ مدیح پویم؟

یارای زبان کجا که گویم؟

حرفی ز ثنای شیخ ملّت

برهان طریقت و شریعت

نتوان نخل مدیح بستن

[...]

آذین چو کلام کلک بندد

تا در عدن به سلک بندد

دامان نفس، غبار دل روفت

چون نوبت نطق، کوس را کوفت

طغراکش همّت سرافراز

[...]

ای وارث کشور سلیمان

خورشید چو خاتمت به فرمان

ای روشنی چهار اقلیم

از توست فروغ تخت و دیهیم

اقبال ز توست، عرش معراج

[...]

ز استاد، که باد روح او شاد

زیبا مثلی مرا بود یاد

روشن گهرانه، راز می گفت

در سلک فسانه، این گهر سفت

کز خانهٔ کدخدای دهقان

[...]

دریاب حزین، که در چه کاری

روی دل خویش با که داری

چل سال ز عمر بی وفا رفت

تن ماند ز جنبش و قوا رفت

بگذشت بهار زندگانی

[...]