دلا از روشنی شمعی برافروز

ز شمع آتش پرستیدن بیاموز

بیارا خاطر ار آتش‌پرستی

از آتش‌خانه خاطر نشستی

منِ خاکی کزین محراب هیچم

[...]

چو خسرو تخته حکمت در آموخت

به آزادی جهان را تخته بر دوخت

ز مریم بود یک فرزند خامَش

چو شیران‌، ابخر و شیرویه نامش

شنیدم من که آن فرزند قتال

[...]

شبی تاریک نور از ماه برده

فلک را غول‌وار از راه برده

زمانه با هزاران دست‌، بی‌زور

فلک با صد هزاران دیده‌، شبکور

شهنشه پای را با بند زرین

[...]

چو صبح از خواب نوشین سر برآورد

هلاک جان شیرین بر سر آورد

سیاهی از حبش کافور می‌برد

شد اندر نیمه‌ره کافور‌دان خرد

ز قلعه زنگی‌یی در ماه می‌دید

[...]

تو کز عبرت بدین افسانه مانی

چه پنداری مگر افسانه خوانی

درین افسانه شرطست اشک راندن

گلابی تلخ بر شیرین فشاندن

بحکم آنکه آن کم زندگانی

[...]

ببین ای هفت ساله قره‌العین

مقام خویشتن در قاب قوسین

منت پروردم و روزی خدا داد

نه بر تو نام من نام خدا باد

درین دور هلالی شاد می‌خند

[...]

چنین گفت آن سخن‌پرداز شب‌خیز

کزان آمد خلل در کار پرویز

که از شب‌ها شبی روشن چو مهتاب

جمال مصطفی را دید در خواب

خرامان گشته بر تازی سمندی

[...]

خداوندی که خلاق‌الوجود است

وجودش تا ابد فیاض جود است

قدیمی که‌اولش مطلع ندارد

حکیمی که‌آخر‌ش مقطع ندارد

تصرف با صفاتش لب بدوزد

[...]

شبی رخ تافته زین دیر فانی

به خلوت در سرای ام هانی

رسیده جبرئیل از بیت معمور

براقی برق‌سیر آورده از نور

نگارین پیکری چون صورت باغ

[...]

نظامی هان و هان تا زنده باشی

چنان خواهم چنان که‌افکنده باشی

نبینی دُر که دریاپرور آمد

از افتادن چگونه بر سر آمد‌؟

چو دانه گر بیفتی بر سر آیی

[...]

چو داد اندیشهٔ جادو دماغم

ز چشم افسای این لعبت فراغم

ز هر عقلی مبارک بادم آمد

طریق العقل واحد یادم آمد

شکایت گونه‌ای می‌کردم از بخت

[...]