ثریا در رکابش مانده مدهوش

به سرهنگی حمایل بسته بر دوش

علاج‌الرأس او انجیدن گوش

دم‌الاخوین او خون سیاوش

بسا گویا که با من گشت خاموش

درازیش از زبان آمد سوی گوش

به گوشی جام تلخی‌ها کنم نوش

به دیگر گوش دارم حلقه در گوش

سماعم ساقیان را کرده مدهوش

مغنّی را شده دستان فراموش

کیوان علم سیاه بر دوش

در بندگی تو حلقه در گوش

بر جمله جهان فشانم این نوش

فرزند عزیز خود کند گوش

آن فیض که ریزد او به یک جوش

دریا‌ش نیاورد در آغوش

تا هرچه رسد ز نیش آن نوش

دارم به فریضه تن فراموش

می‌باش چو خار حربه بر دوش

تا خرمن گل کشی در آغوش

روزی که هوای پرنیان‌پوش

خلخال فلک نهاد بر گوش

لیلی به کرشمه زلف بر دوش

مجنون به وفاش حلقه در گوش

یاقوت‌لبانِ دُر بناگوش

هم غالیه‌پاش و هم قصب‌پوش

آمد سوی کعبه سینه پرجوش

چون کعبه نهاد حلقه بر گوش

می‌داشت پدر به سوی او گوش

کاین قصه شنید گشت خاموش

از مشغله‌های جوش بر جوش

هم گوشه گرفته بود و هم گوش

مه را نگرفت کس در آغوش

این نکته مگر شدش فراموش

می‌زد جگر‌ش چو مغز بر‌جوش

می‌خواند قصیده‌های چون نوش

پذرفته که پیشت آورم نوش

پذرفتهٔ خویش کرده فرموش

غریدن تازیان ِ پرجوش

کر کرده سپهر و ماه را گوش