ازین گردنده گنبدهای پرنور

به جز گردش چه شاید دیدن از دور؟

چراغم را ز فیض خویش دِه نور

سرم را ز‌آستان خود مکن دور

ز دولتخانهٔ این هفت فغفور

سخن را تازه‌تر کردند منشور

از آن شد خانهٔ خورشید معمور

که تاریکان عالم را دهد نور

خداوندی که چون خاقان و فغفور

به صد حاجت دری بوسندش از دور

مبادا دولت از نزدیک او دور

مبادا تاج را بی‌فرق او نور

ملک اعظم اتابک داور دور

که افکند از جهان آوازه جور

چنان چون شمس که‌انجم را دهد نور

دهد ما را سعادت چشم بد دور

نبودم تحفهٔ چیپال و فغفور

که پیش آرم‌، زمین را بوسم از دور

جنابت بر همه آفاق منصور

سپاهت قاهر و اعدات مقهور

گرم دور افکنی در بوسم از دور

و گر بنوازیَم نُورٌ علی نور

گرش صد باغ بخشیدندی از نور

نبردی منت یک خوشه انگور

دو منزل گر شوند از شهر خود دور

نبینی هیچ کس را رونق و نور

به مرواریدِ دندان‌های چون نور

صدف را آبِ دندان داده از دور

ندیمی خاص بودش نام شاپور

جهان گشته ز مغرب تا لهاوُر

اگر حور بهشتی هست مشهور

بهشت است آن طرف وان لعتبان حور

در آن دیر کهن فرزانه شاپور

فرو آسود کز ره بود رنجور

دگر ره بود پیشین رفته شاپور

به پیش‌آهنگ آن بکر‌ان چون حور

ز حد باختر تا بوم خاور

جهان را گشته‌ام کشور به کشور

به پاسخ گفت رنگ‌آمیز شاپور

که باد از روی خوبت چشم بد دور