تعالی الله یکی بی مثل و مانند

که خوانندش خداوندانْ خداوند

چو گردانَد ورا دست خردمند

بدان گردش بمانَد ساعتی چند

شکارستان او ابخاز و دربند

شبیخونش به خوارزم و سمرقند

در این اندیشه بودم مدتی چند

که نزلی سازم از بهر خداوند

که گر بودم ز خدمت دور یک چند

نبودم فارغ از شغل خداوند

سخای ابر چون بگشاید از بند

به صد تری فشاند قطره‌ای چند

زبان بگشای چون گل روزکی چند

کز این کردند سوسن را زبان‌بند

مشو چون خر بخورد و خواب خرسند

اگر خود گربه باشد دل درو بند

ز شیرین‌کاریِ شیرینِ دل‌بند

فروخواندم به گوشش نکته‌ای چند

نکرده آرزو هرگز تو را بند

که دنیا را نبودی آرزومند

به چندین نذر و قربانش خداوند

نرینه داد فرزندی، چه فرزند!

بر این گفتار بر بگذشت یک چند

که شد در هر هنر خسرو هنرمند

گر این بیگانه‌ای کردی نه فرزند

ببردی خان و مانش را خداوند

وز این غوری غلامی نیز چون قند

ز غوره کرد غارت خوشه‌ای چند

عنایت کن که این سرگشته فرزند

ندارد طاقت خشم خداوند

از آن یاقوت و آن دُرِّ شکرخند

مفرح ساخته سوداییی چند

از آن سوی کهستان منزلی چند

که باشد فرضه دریای دربند

حدیثی و هزار آشوب دلبند

لبی و صد هزاران بوسه چون قند

چو بر شاه آفرین کرد آن هنرمند

جوابش داد کای گیتی خداوند

بیاوردند صورت پیش دل‌بند

بر آن صورت فرو شد ساعتی چند