به فرمانی که خواهد خلق را کشت

به دستش ده قلم یعنی ده انگشت

فسون‌گر مار را نگرفته در مشت

گمان بردی که مار افسای را کشت

به باغ مشعله دهقان انگشت

بنفشه می‌درود و لاله می‌کِشت

به رایی لشگری را بشکنی پشت

به شمشیری یکی تا ده توان کشت

به هر کس نامه‌ای پوشیده بنوشت

بر ایشان کرد نقش خوب را زشت

نمود اندر هزیمت شاه را پشت

به گوگردِ سفید آتش همی کُشت

بزن تیری بدین کوژ کمان‌پشت

که چندین پشت بر پشت تو را کشت

مگس بر خوان حلوا کی کند پشت‌؟

به انجیری غُرابی چون توان کشت‌؟

تو را حرفی به صد تزویر در مشت

منه بر حرف کس بیهوده انگشت

زبانش کرد پاسخ را فرامشت

نهاد از عاجزی بر دیده انگشت

بهشتی‌پیکر آمد سوی آن دشت

به گِرد جوی شیر و حوض برگشت

به شب زآن حوض‌پایه هیچ نگذشت

همه شب گرد پای حوض می‌گشت

بسا خونا که شد بر خاک این دشت

سیاووشی نرست از زیر این تشت

در این یک مشت خاک‌، ای خاک در مشت‌!

گر افروزی چراغ از هر ده انگشت

به گیسوی رسن‌وار از پس پشت

چو افعی هر که را می‌دید می‌کشت

نه هر تیغی بود با زخم هم پشت

نه یکسان روید از دستی ده انگشت

ملک را زر دست افشار در مشت

کز افشردن برون می‌شد از انگشت

به فندق‌های سیمینش ده انگشت

که قاقم را ز رشک خویشتن کشت

گهی سودی عقیقش را به انگشت

گه آوردی زنخ چون سیب در مشت

نه بس شیرین شد این تلخ دو تا پشت

چه شیرین کز ترش‌رویی مرا کشت