چو ماری بر سر گنجی نشسته

ز شب تا شب به گِردی روزه بسته

ز هر شمشیر کاو چون صبح جسته

مخالف چون شفق در خون نشسته

ز رنج راه بود اندام خسته

غبار از پای تا سر برنشسته

در آب نیل‌گون چون گُل نشسته

پرندی نیل‌گون تا ناف بسته

چو طاووسی عقابی باز بسته

تذروی بر لب کوثر نشسته

به آیین عروسی شوی جسته

وز آیین عروسی روی شسته

درون خرگه از بوی خجسته

بخور عود و عنبر کله بسته

یکی از طوق خود مه را شکسته

یکی مه را ز غبغب طوق بسته

شدند از جلوه طاووسان گسسته

به پرِ زاغ‌رنگان برنشسته

هوا بر سبزه گوهرها گسسته

زمرد را به مروارید بسته

ملک بر تخت افریدون نشسته

دل اندر قبلهٔ جمشید بسته

ز چندانی خلایق کس نرسته

مگر بهرام و بهری چند خسته

دهن خشک و لب از گفتار بسته

ز دیده بر سر گوهر نشسته

تو در سنگی چو گوهر پای‌بسته

من از سنگی چو گوهر دل‌شکسته

به محتاجان در بر خلق بسته

به مجروحان خون بر خون نشسته

هزاران طُرف زرین طوق‌بسته

همه میخ درستک‌ها شکسته

کمربندان به گِردش دسته بسته

به دست هر یک از گل دسته دسته

دَری دید آهنین در سنگ بسته

ز حیرت ماند بر دَر دل‌شکسته

بهشتی دید در قصری نشسته

بهشتی‌وار در بر خَلق بسته

چو شد در نام‌ها، نامم شکسته

درِ بی‌نام و ننگان باد بسته