چو دانستی که معبودی تو را هست

بدار از جستجوی چون و چه دست

ز سرگردانی توست این که پیوست

به هر نااهل و اهلی می‌زنم دست

گر از دنیا وجوهی نیست در دست

قناعت را سعادت با دکان هست

به سلطانی به تاج و تخت پیوست

به جای ارسلان بر تخت بنشست

چنان در کار آن دلدار دل بست

که از تیمار کار خویشتن رست

نه در شاخی زدم چون دیگران دست

که بر وی جز رطب چیزی توان بست

هزارت مشرف بی‌جامگی هست

به صد افغان کشیده سوی تو دست

چرا گشتی درین بی‌غوله پابست؟

چنین نقدِ عراقی بر کفِ دست

چو سال آمد به شش چون سرو می‌رست

رسوم شش جهت را باز می‌جست

به بزم شاهش آوردند پیوست

بسان دسته‌گل دست بر دست

خرابی داشت از کار جهان دست

جهان از دست‌کار این جهان رست

به سر بر زد ز دست خویشتن دست

و زان غم ساعتی از پای ننشست

به طاعت‌خانه شد خسرو کمر بست

نیایش کرد یزدان را و بنشست

همه روز این حکایت باز می‌جست

جز این تخم از دماغش برنمی‌رست

قلم‌زنْ چابکی صورت‌گری چُست

که بی‌کِلک از خیالش نقش می‌رُست

نمک دارد لبش در خنده پیوست

نمک شیرین نباشد وآنِ او هست

فلک گویی شد از فریاد او مست

به سنگستان او در شیشه بشکست

سحرگه آن سهی‌سروانِ سرمست

بدان مشگین‌چمن خواهند پیوست

خجسته کاغذی بگرفت در دست

به عینه صورت خسرو در او بست

چو می‌دید از هوس می‌شد دلش سست

چو می‌کردند پنهان‌، باز می‌جست