چو دانستی که معبودی تو را هست

بدار از جست‌وجوی چون و چه، دست

ز سرگردانی توست این که پیوست

به هر نااهل و اهلی می‌زنم دست

گر از دنیا وجوهی نیست در دست

قناعت را سعادت باد! کآن هست

به سلطانی به تاج و تخت پیوست

به جای ارسلان بر تخت بنشست

چنان در کار آن دلدار دل بست

که از تیمار کار خویشتن رست

هزارت مشرف بی‌جامگی هست

به صد افغان کشیده سوی تو دست

نه در شاخی زدم چون دیگران دست

که بر وی جز رطب چیزی توان بست

چرا گشتی درین بی‌غوله پابست؟

چنین نقدِ عراقی بر کفِ دست

به بزم شاهش آوردند پیوست

بسان دستهٔ گل، دست بر دست

چو سال آمد به شش چون سرو می‌رُست

رسوم شش جهت را باز می‌جست

خرابی داشت از کار جهان دست

جهان از دست‌کار این جهان رست

به سر بر زد ز دست خویشتن دست

و زان غم ساعتی از پای ننشست

به طاعت‌خانه شد خسرو کمر بست

نیایش کرد یزدان را و بنشست

قلم‌زنْ چابکی، صورت‌گری چُست

که بی‌کِلک از خیالش نقش می‌رُست

نمک دارد لبش در خنده پیوست

نمک شیرین نباشد وآنِ او هست

همه روز این حکایت باز می‌جست

جز این تخم از دماغش برنمی‌رست

فلک گویی شد از فریاد او مست

به سنگستان او در شیشه بشکست

بر آمد مشتری منشور بر دست

که شاه از بند و شاپور از بلا رست

سحرگه آن سهی‌سروانِ سرمست

بدان مشگین‌چمن خواهند پیوست

خجسته کاغذی بگرفت در دست

به عینه صورت خسرو در او بست