گرت با من خوش آید آشنایی

همی‌ترسم که از شاهی برآیی

همه چیزی ز روی کدخدایی

سکون برتابد الا پادشایی

ز چشم پادشاه افتاد رایی

که بَدْ‌رایی کند در پادشایی

همی‌ترسید که‌ز شوریده‌ایی

کند ناموس عدلش بی‌وفایی

به هر گوشه مهیا کرده جایی

بر او زانو زده کشورخدایی

به عیب خویش یک دیده نمایی؟

به عیب دیگران صد صد گشایی‌؟

چه بندی دل در آن دور از خدایی

کزو حاصل نداری جز بلایی‌؟

نماند از جان من جز رشته تایی

مکِش کین رشته سر دارد به جایی

به وقت هندسه عبرت‌نمایی

مجسطی‌دانِ اقلیدس‌گشایی

و گر در راه او دیدی گیایی

ببوسیدی و برخواندی ثنایی

بسی کوشیدم اندر پادشایی

مگر عیدی کنم بی‌روستایی

نخستین بار گفتش کَز کجایی‌؟

بگفت از دار ملک آشنایی

مکن با یار یک‌دل بی‌وفایی

که کس با کس نکرد این ناخدا‌یی

چو بر خاکم نبود از غم جدایی

شوم در خاک تا یابم رهایی

چو کارافتاده گردد بینوایی

درش درگیرد از هر سو بلایی

متاع از مشتری یابد روایی

به دیده قدر گیرد روشنایی

چو خونی دیدی امید رهایی

فزودی شمع شکرش روشنایی

چو وقت آمد نماند آن پادشایی

به کاری نامد آن کار و کیایی

دُری کاو را بود مُهر خدایی

دهد ناسُفتگی بر وی گوایی

جنیبت‌کش وشاقان سرایی

روانه صدصد از هر سو جدایی