چو برگفتی نوای مشک‌دانه

ختن گشتی ز بوی مشک‌خانه

چو کردی رامش جان را روانه

ز رامش، جان فدا کردی زمانه

من از شفقت سپند مادرانه

به دود صبحدم کردم روانه

چو خسرو دید کآشوب زمانه

هلاکش را همی سازد بهانه

ز هر سو کرد مرکب را روانه

نه دل دید و نه دلبر در میانه

گرامی نزل‌های خسروانه

فرستاد از ادب سوی خزانه

چه خرم کاخ شد کاخ زمانه

گرش بودی اساس جاودانه

دو تیرانداز چون سرو جوانه

ز بهر یکدگر کرده نشانه

نمی‌افتاد فرصت در میانه

که تیر خسرو افتد بر نشانه

دو شه را در زفاف خسروانه

فراوان شرط‌ها شد در میانه

فرومی‌خواند ازین مشتی فسانه

در او تهدیدهای مادگانه

چو برزد آتش‌ِ مشرق زبانه

مَلک چون آب شد ز‌ آن جا روانه

زبان بگشاد و می‌گفت ای زمانه

شب است این یا بلایی جاودانه

زنم چندان تظلم در زمانه

که هم تیری نشانم بر نشانه

ز تو کامی ندیده در زمانه

شده تیر ملامت را نشانه

مگر بودی درنگم را بهانه

بماندی رختم این جا جاوادانه

زبان گر برزد از آتش زبانه

نهادم با دو لعلش در میانه

به پشت زین بر اسبان روانه

ز گیسو کرده مشگین تازیانه

زنی پیر از نفسهای جوانه

زند تیری سحرگه بر نشانه

ثنا گفتش که‌ ای پیر یگانه

ندیده چون تویی چشم زمانه