چو ناقوسی و اورنگی زدی ساز

شدی اورنگ چون ناقوس از آواز

چو کردی کین ایرج را سرآغاز

جهان را کین ایرج نو شدی باز

چنان کرد آفرینش را به آغاز

که پی بردن نداند کس بدان راز

چو ابراهیم با بت عشق می‌باز

ولی بت‌خانه را از بت بپرداز

اگر دانستنی بودی خود این راز

یکی زین نقش‌ها دردادی آواز

دلم چون دید دولت را هم‌آواز

ز دولت کرد بر دولت یکی ناز

در آوردند مرغانِ دُهُل ساز

سحرگه پنج نوبت را به آواز

مرا چون هاتف دل دید دم‌ساز

بر آورد از رواق همّت آواز

نگفتم هر چه دانا گفت از آغاز

که فرخ نیست گفتن، گفته را باز

نظامی بر سر افسانه شو باز

که مرغ بند را تلخ آمد آواز

چهارم چون صبوری کردی آغاز

در آن پرده که مطرب گشت بی‌ساز

به هنگام خزان آید به ابخاز

کند در جستن نخجیر پرواز

چو در بازی شدند آن لعبتان باز

زمانه کرد لعبت‌بازی آغاز

بدان گلشن رسید آن نقش‌پرداز

همان نقش نخستین کرد آغاز

برآمد ناگه آن مرغ فسون‌ساز

به آیین مغان بنمود پرواز

لبی و صد نمک چشمی و صد ناز

به رسم کهبدان در دادش آواز

چو من در گوش تو پرداختم راز

تو نیز ار نکته‌ای داری در انداز

صواب آن شد که نگشایی به کس راز

کنی فردا سوی نخجیر پرواز

به گنجینه سپارم گنج را باز

بدین شکرانه گردم گنج پرداز

نپوشد بر تو آن افسانه را راز

که در راهی زنی شد جادویی‌ساز