چو فیاض عنایت کرد یاری

بیار ای کان معنی تا چه داری

عقیدم را در آن ره کش عماری

که هست آن راه‌، راه رستگاری

به رنج و راحتش در کوه و غاری

حرم ماری و محرم سوسماری

هوس پختم به شیرین دست‌کاری

هوس‌ناکانِ غم را غم‌گساری

مرا که‌ز عشق به ناید شعاری

مبادا تا زیم جز عشق کاری

هم آفاق هنر یابد حصاری

هم اقلیم سخن بیند سواری»

اگر اسبی چرد در کشت‌زاری

و گر غصبی رود بر میوه‌داری

چو دیدند آن گروه آن بردباری

همه بگریستند الحق به زاری

کشیده بر سر هر کوهساری

زمردگون بساطی مرغزاری

ندانستند جز شادی شماری

نه جز خرم‌دلی دیدند کاری

به یاری خواستن بنمود زاری

که یاران را ز یارانست یاری

بر و بازو چو بلورین حصاری

سر و گیسو چو مشگین نوبهاری

سکندر موکبی دارا سواری

ز دارا و سکندر یادگاری

پدید آمد چو مینو‌، مرغ‌زاری

در او چون آب حیوان چشمه‌ساری

اگر زلفش غلط می‌کرد کاری

که دارم در بن هر موی ماری

ولی چون دید کز شیر شکاری

به هم در شد گوزن مرغ‌زاری

چو شه می‌کرد مه را پرده‌داری

که خاتون بُرد نتوان بی‌عماری

مرا قصر‌ی به خرم مَرغ‌زار‌ی

بباید ساختن بر کوه‌سار‌ی

نه هست از زندگی خوش‌تر شماری

نه از روز جوانی روزگاری

چو خوش‌تر زآن که بعد از انتظاری

به امیدی رسد امیدواری