که تا من برم نامه نزدش دلیر

یکی دشنه زهر خورده به زیر

توان گفت بد با زبونان دلیر

زبان چیره گردد چو شد دست چیر

دو زیشان در آرند پیلی به زیر

کشند و خورند و نگردند سیر

چنان تیر بارید هر گرد گیر

که هر ماهیی ترکشی شد ز تیر

دگر رهش پرسید گرد دلیر

که ای از خرد بر هوا گشته چیر

گهی نوبهار آید و گاه تیر

جوانست گیتی گهی گاه پیر

ز دام و دد و بوی نخچیر گیر

گریزان بود بر سه پرتاب تیر

همه چون بر انگشت بفسرده شیر

وزو شاخها چون سرافکنده پیر

کمان آزفنداک شد ژاله تیر

گل غنچه ترگ و زره آبگیر

هزاران اگر نوبهاران و تیر

برآید نه بیمار گردد نه پیر

اگر چه کسی سالخوردست و پیر

بسان جوان موی دارد چو قیر

یکی را دُم ماهی و چنگ شیر

دهان از بَرِ سینه و چشم زیر

که هست این پرستشگهی دلپذیر

بتی در وی از سنگ همرنگ قیر

دلاور چه گردست از اینسان دلیر

که بر هر که رزم آورد هست چیر

نخستی ز سختی تنش خشت و تیر

فکندند از آن چند هر گرد گیر

همه مردمش پاک برنا و پیر

به دیده چو خون و به چهره چو قیر

سواری برون شد شتابان چو تیر

کز ایشان یکی را کند دستگیر

پس از یک زمان زآن که ابری چو قیر

درآمد بزد خیمه در آبگیر

جدا هر یک اسپی چو ارغنده شیر

به خم کمند اندر آرند زیر

از ایرانیان کس نبد دیده چیر

چُنان دیو چهران گرد دلیر