نبد چیز از آغاز‌، او بود و بس

نمانَد همیدون جز او هیچ کس

جهان جاودانه نماند به کس

بهین چیز ازو نیک نام است و بس

ز رادان همی شاه ماندست و بس

خریدار از او بهترم نیست کس

زنان را ز هر خوبی و دسترس

فزونتر هنر پارساییست بس

تو ویژه دو کس را ببخشای و بس

مدان خوار و بیچاره تر زین دو کس

به گیتی ندانم پناه تو کس

همه دشمنندت ، منم دوست بس

که جز کام تو تا زیم زین سپس

نجویم، نه رازت بگویم به کس

زیانش مخواه از پی سود کس

به کارش درون راستی جوی و بس

دل و گرز و بازو مرا یار بس

نخواهم جز ایزد نگهدار کس

به مهراج گفت از سپاه تو کس

میار از سر کُه تومی و بس

فرستاد نزد سپهدار کس

که آمد شب از جنگ و پیکار بس

همه مر ترا باشد از چیز و کس

مرا نام شاهنشهی بهره بس

همه کار من با خدایست و بس

نه از من کسی رنجه ، نی من ز کس

چو هستیش دیدی یکی دان و بس

دویی دور دار و دو مشنو ز کس

گروهی به ایزدنگویند کس

که تا مر جهان را شناسند بس

همه دانشی با خدایست و بس

نداند نهانش جزو هیچکس

به جان از بدی ایمن آنست و بس

که نیکی کند بد نخواهد به کس

نبد یارگرشان درین کار کس

زن و شوی بودند هم یار و بس

از آن تیغ مهراج بودی و بس

ندادی از آن تیغ هرگز به کس

چو خواهی که چیزی ندزددت کس

جهان را همه دزد پندار و بس