برخیز و صبوح را برانگیز

جان بخش زمانه را و مستیز

آمیخته باش با حریفان

با آب شراب را میامیز

یاد تو شراب و یاد ما آب

[...]

من از سخنان مهرانگیز

دل پر دارم ز خواب برخیز

ای آنک رخ تو همچو آتش

یک لحظه ز آتشم مپرهیز

شیرم ز تو جوش کرد و خون شد

[...]

ساقی روحانیان روح شدم خیز خیز

تا که ببینند خلق دبدبه رستخیز

دوش مرا شاه خواند بر سر من حکم راند

در تن من خون نماند خون دل رز بریز

با دل و جان یاغیم بی‌دل و جان می‌زیم

[...]

آمد بر من دوش نگاری سر تیز

شیرین سخنی شکر لبی شورانگیز

با روی چو آفتاب بیدارم کرد

یعنی که چو آفتاب دیدی برخیز

ای ذره ز خورشید توانی بگریز

چون نتوانی گریخت با وی مستیز

تو همچو سبوئی و قضا همچون سنگ

با سنگ مپیچ و آب خود را بمریز

بازآمدم اینک که زنم آتش نیز

در توبه و در گناه و زهد و پرهیز

آورده‌ام آتشی که می‌فرماید

کای هرچه به جز خداست از جا برخیز

ماییم و توی و خانه خالی برخیز

هنگام ستیز نیست ای جان مستیز

چون آب و شراب با حریفان آمیز

چندانکه رَسَم به جای، کژ دار و مریز

ایا مخدوم شمس‌الدین تبریز

ازین جانهای پرآتش مپرهیز

این کند از امر و او بهر ستیز

بر سر استیزه‌رویان خاک ریز

هر یکی را کرد او یک‌یک عزیز

هرچه آن را گفت این را گفت نیز

نکته‌ها چون تیغ پولادست تیز

گر نداری تو سپر وا پس گریز

چه عجب گر کوه صوفی شد عزیز

جسم موسی از کلوخی بود نیز

جلوه بیند شاه و غیر شاه نیز

وقت خلوت نیست جز شاه عزیز

یا به یاد این فتادهٔ خاک‌بیز

چونک خوردی جرعه‌ای بر خاک ریز

گفت ای یحیی بیا در من گریز

تا پناهت باشم از شمشیر تیز

گفت احمد راست گفتی ای عزیز

ای رهیده تو ز دنیای نه چیز

در زمین و آسمان و عرش نیز

من نگنجم این یقین دان ای عزیز

تو برو در سایهٔ عاقل گریز

تا رهی زان دشمن پنهان‌ستیز

کین سوم جانب چه اندامست نیز

گفت اینست اِشکمِ شیر ای عزیز

اکمه و ابرص چه باشد مرده نیز

زنده گردد از فسون آن عزیز