در بحر صفا گداختم همچو نمک

نه کفر و نه ایمان نه یقین ماند و نه شک

اندر دل من ستاره‌ای شد پیدا

گم گشت در آن ستاره هر هفت فلک

خواجگان و شهرها را یَک‌به‌یَک

باز گفت از جای و از نان و نمک

دست بر نبضش نهاد و یک‌به‌یک

باز می‌پرسید از جور فلک

هر که را در جان خدا بنهد محک

هر یقین را باز داند او ز شک

می‌کُشد استارگان را یک به یک

تا که نفروزد چراغی از فلک

با تو ما را خاک بهتر از فلک

ای سماک از تو منور تا سمک

فرع دید آمد عمل بی‌هیچ شک

پس نباشد مردم الا مردمک

از پی اظهار این سبق ای ملک

در تو بنهم داعیهٔ اشکال و شک

هم عرب ما‌، هم سبو ما‌، هم مَلِک

جمله ما یؤفک عنه من افک

چون زند او نقد ما را بر محک

پس یقین را باز داند او ز شک

گرچه آن صورت نگنجد در فلک

نه بعرش و فرش و دریا و سمک

چون گواهی داد حق کی بود ملک

تا شود اندر گواهی مشترک

آفتابش چون برآمد زان فلک

با شب تن گفت هین ما ودعک

سوی قاضی شد وکیل با نمک

گفت با قاضی شکایت یک به یک

هم زمین و بحر و هم مهر و فلک

زنده از وی همچو کز دریا سمک

نیز مسجود کسی کو چون ملک

رسته باشد جانش از طغیان و شک

شور چندان شد که تا فوق فلک

می‌رسید از وی جگرها را نمک

گر شود قلبی خریدار محک

در محکی‌اش در آید نقص و شک

چون دو کس بر هم زند بی‌هیچ شک

در میانشان هست قدر مشترک

هم گواه اوست اقرار ملک

هم گواه اوست کفران سگک