جانی دارم لجوج و سرمست و فضول

وانگه یاری لطیف و بیصبر و ملول

از من سوی یار من رسولست خدای

وز یار بسوی من خدایست رسول

در خاموشی چرا شوی کند و ملول

خو کن به خموشی که اصولست اصول

خود کو خموشی آنکه خمش میخوانی

صد بانک و غریو است و پیامست و رسول

عندی جمل و من اشتیاق و فضول

لا یمکن شرحها به کتب و رسول

بل انتظر الزمان و الحال یحول

ان یجمع بیننا فتصغی و اقول

گر دلت گیرد و گر گردی ملول

زین سفر چاره نداری، ای فضول

دل بنه، گردن مپیچان چپ و راست

هین روان باش و رها کن مول مول

ورنه اینک می‌برندت کشکشان

[...]

گفت مکشوف و برهنه بی‌غلول

بازگو، دفعم مِدِه ای بوالفضول

شه فرستاد آن طرف یک دو رسول

حاذقان و کافیان بس عَدول

بهر این بعضی صحابه از رسول

ملتمس بودند مکر نفس غول

خویشتن را مسخ کردی زین سفول

زان وجودی که بد آن رشک عقول

مال را کز بهر دین باشی حمول

نعم مال صالح خواندش رسول

تا عمر آمد ز قیصر یک رسول

در مدینه از بیابان نغول

هیبتی زان خفته آمد بر رسول

حالتی خوش کرد بر جانش نزول

خاصه هر شب جمله افکار و عقول

نیست گردد غرق در بحر نغول

عیب شد نسبت به مخلوق جهول

نی به نسبت با خداوند قبول

اُسُتنِ حنّانه از هِجر رسول

ناله می‌زد همچو ارباب عُقول

سروران مکه در حرب رسول

بودشان قربان به اومید قبول

دردها از مرگ می‌آید رسول

از رسولش رو مگردان ای فضول

گر نباشد سایهٔ او بر تو گول

پس ترا سرگشته دارد بانگ غول

عین آن حکمت بفرمودی رسول

زین قدر گمراه شد آن بوالفضول

پرتو اندیشه‌اش زد بر رسول

قهر حق آورد بر جانش نزول

آنچنان که کاتب وحی رسول

دید حکمت در خود و نور اصول