مخزن آن دارد که مخزن ذات اوست

هستی او دارد که با هستی عدوست

این چه صبرست این صبوری ازچه روست

یا مگر پیش تو این جانت عدوست

هرچه جسم آمد ولادت وصف اوست

هرچه مولودست او زین سوی جوست

ور عدو باشد همین احسان نکوست

که به احسان بس عدو گشته‌ست دوست

رنج گنج آمد که رحمتها دروست

مغز تازه شد چو بخراشید پوست

چون بگیری سخت آن توفیق هوست

در تو هر قوت که آید جذب اوست

خاصه باغی کین فلک یک برگ اوست

بلک آن مغزست و این عالم چو پوست

چونک دعویی رود در ملک پوست

مغز آن کی بود قشر آن اوست

کفر و ایمان نیست آنجایی که اوست

زانک او مغزست و این دو رنگ و پوست

پس در انگوری همی‌درند پوست

تا یکی گردند و وحدت وصف اوست

او همی‌بیند که آن از بهر اوست

چشم دشمن بسته زان و چشم دوست

گفت خواجه جسم و جانم وصل‌جوست

لیک هر تحویل اندر حکم هوست

حال او اینست کو خود زان سوست

چون بود بی تو کسی کان توست

صد هزاران مار و کُه حیران اوست

او چرا حیران شده‌ست و مار‌دوست‌؟

چون دبیرستان صوفی زانوست

حل مشکل را دو زانو جادوست

با چنان عزی و نازی کاندروست

که گزیدستش عنایتهای دوست

دست ما و پای ما و مغز و پوست

باد ای والی فدای حکم دوست

چونک هستی‌اش نماند پیر اوست

گر سیه‌مو باشد او یا خود دوموست

همچو قرآن که به‌معنی هفت توست

خاص را و عام را مَطعَم دروست‌»

بعد از آن گفتند ما را آرزوست

اقتدا کردن به تو ای پاک دوست