طبع تو چو سنگست و دلت چون آهن

وز آهن و سنگ جسته آتش سوی من

سنگت چو در آتش است ای ماه ختن

خرمن باشم که دل نهم بر خرمن

ای رونق باغ و چمن ای ساقی سرو و سمن

شیرین شدست از تو دهن ترجیع خواهم گفت من

شاد باش و فارغ و آمن که من

آن کنم با تو که باران با چمن

گفت اینک نایب آن مرد من

نایب عیسی منم اندر زمن

گفت آتش من همانم ای شمن

اندر آ تا تو ببینی تاب من

یاد می‌کن آن زمانی را که من

چون صنم بودم تو بودی چون شمن

این چنین ظنِ خسیسانه به من

مر شما را بود ننگانِ زمن

گفت یارش کاندر آ ای جمله من

نی مخالف چون گل و خار چمن

عرضه کن بر من شهادت را که من

مر ترا دیدم سرافراز زمن

من نبینم روی خود را ای شمن

من ببینم روی تو تو روی من

کی گلستان راز گوید با چمن

کی بنفشه عهد بندد با سمن

آنک یابد بوی حق را از یمن

چون نیابد بوی باطل را ز من

در میان منعمان رفتی که من

لوت چربی خورده‌ام در انجمن

بنگر آخر در من و در رنگ من

یک صنم چون من ندارد خود شمن

من ازیشان خیره ایشان هم ز من

از بهاری خارْ ایشان، من سمن

تو همی دانی که چونم با تو من

بیست چندانم که با باران چمن

پس نیم کلی مطلوب تو من

جزو مقصودم تو را اندر زمن

گفت آن درویش یا رب با تو من

عهد کردم زین نچینم در زمن

می‌روم تا مجمع البحرین من

تا شوم مَصْحوبِ سلطان زمن

چشم می‌مالم به‌هر لحظه که من

خواب می‌بینم خیال اندر زمن