تا کاسهٔ دوغ خویش باشد پیشم

والله که به انگبین کس نندیشم

ور بی‌برگی به مرگ مالد گوشم

آزادی را به بندگی نفروشم

چون یکی بشکست، هر دو شد ز چشم

مَرد، اَحوَل گردد از مَیلان و خشم

اندر آ ای مادر اینجا من خوشم

گرچه در صورت میان آتشم

شیر می‌گفت از سر تیزی و خشم

کز ره گوشم عدو بر بست چشم

چیست مستی بند چشم از دید چشم

تا نماید سنگ، گوهر پشم، یشم

گفت کو قصر خلیفه ای حشم

تا من اسپ و رخت را آنجا کشم

همچو اعمش کو کند داروی چشم

چه کشد در چشمها الا که یشم

دست خاییدن گرفتندی ز خشم

لیک عیب خود ندیدندی به چشم

چون بگویم، چونی ای مِحنت‌ کشم؟

او بخواهد گفت نیکم یا خوشم

تو منی و من توم ای محتشم

تو علی بودی علی را چون کشم

گفت دشمن را همی‌بینم به چشم

روز و شب بر وی ندارم هیچ خشم

تا یکی مو باشد از تو پیش چشم

در خیالت گوهری باشد چو یشم

همچو موری اندرین خرمن خوشم

تا فزون از خویش باری می‌کشم

گر ضریری لمترست و تیز خشم

گوشت‌پاره‌ش دان چو او را نیست چشم

کاندرین زندان دنیا من خوشم

تا که دشمن‌زادگان را می‌کشم

آنچ او خواهد رساند آن به چشم

از جمال و از کمال و از کرشم

گفت: آن‌کس را بِکُش ای مُحْتَشَم

گفت: پس هر روز مَردی را کُشَم

کوه را گویم سبک شو همچو پشم

چرخ را گویم فرو در پیش چشم

تا نباشد برق دل و ابر دو چشم

کی نشیند آتش تهدید و خشم

جامه‌ات شویم شپشهاات کُشم

شیر پیشت آورم ای محتشم