سیر نگشت جان من بس مکن و مگو که بس

گرچه ملول گشته‌ای کم نزنی ز هیچ کس

چونک رسول از قنق گشت ملول و شد ترش

ناصح ایزدی ورا کرد عتاب در عبس

گر نکنی موافقت درد دلی بگیردت

[...]

سوی لبش هر آنک شد زخم خورد ز پیش و پس

زانک حوالی عسل نیش زنان بود مگس

روی ویست گلستان مار بود در او نهان

جعد ویست همچو شب مجمع دزد و هر عسس

کان زمردی مها دیده مار برکنی

[...]

نیست در آخرزمان فریادرس

جز صلاح الدین صلاح الدین و بس

گر ز سر سر او دانسته‌ای

دم فروکش تا نداند هیچ کس

سینه عاشق یکی آبیست خوش

[...]

ای روترش به پیشم بد گفته‌ای مرا پس

مردار بوی دارد دایم دهان کرکس

آن گفته پلیدت در روی شدت پدیدت

پیدا بود خبیثی در روی و رنگ ناکس

ما راست یار و دلبر تو مرگ و جسک می‌خور

[...]

آمد آمد ترش ترش یعنی بس

میپندارد که من بترسم ز عسس

آن مرغ دلی که نیست در بند قفس

او را تو مترسان که نترسد از کس

ساغر بر ساغرم می‌دهد او هر نفس

نعره‌زنان من که های، پر شدم از باده، بس

درمیان قوم موسی چند کس

بی‌ادب گفتند کو سیر و عدس

می‌رهند ارواح هر شب زین قفس

فارغان نه حاکم و محکوم کس

ای که چون تو در زمانه نیست کس

الله الله خلق را فریاد رس

ور خدا خواهد که پوشد عیب کس

کم زند در عیب معیوبان نفس

آتشی بودند مؤمن‌ سوز و بس

سوخت خود را آتش ایشان چو خس

کافر‌م من گر زیان کرده‌ست کس

در ره ایمان و طاعت یک نفس

صاحب تاویل باطل چون مگس

وهم او بول خر و تصویر خس

گر ترش‌رو بودن آمد شکر و بس

پس چو سرکه شکرگویی نیست کس

ور پذیرایی چو بر خوانی قصص

مرغ جانت تنگ آید در قفس

طوطیی زان طوطیان لرزید بس

اوفتاد و مُرد و بگسستش نفس

نشنود آن نغمه‌ها را گوش حس

کز ستمها گوش حس باشد نجس

گر به پیشت امتحانست این هوس

امتحان را امتحان کن یک نفس

کوزه‌ای با پنج لولهٔ پنج حس

پاک دار این آب را از هر نجس

تا برونی جامه‌ها بینی و بس

جامه بیرون کن درآ ای هم‌نفس