تا نلغزی که ز خون راهِ پس و پیش‌ ترست

آدمی‌دزد زِ زردزد کنون بیشترست

گربزانند که از عقل و خبر می‌دزدند

خود چه دارند کسی را که ز خود بی‌خبرست

خود خود را تو چنین کاسد و بی‌خصم مدان

[...]

امروز روز نوبت دیدار دلبرست

امروز روز طالع خورشید اکبرست

دی یار قهرباره و خون خواره بود لیک

امروز لطف مطلق و بیچاره پرورست

از حور و ماه و روح و پری هیچ دم مزن

[...]

جانا جمال روح بسی خوب و بافرست

لیکن جمال و حسن تو خود چیز دیگرست

ای آنک سال‌ها صفت روح می‌کنی

بنمای یک صفت که به ذاتش برابرست

در دیده می‌فزاید نور از خیال او

[...]

گرچه تفسیرِ زبان روشنگرست

لیک عشقِ بی‌زبان روشنترست

عاشقی گر زین سر و گر زان سرست

عاقبت ما را بدان سَر رهبرست

پنبهٔ آن گوش سِرّ گوش سَرست

تا نگردد این کر آن باطن کرست

در حذر شوریدن شور و شر‌ست

رو توکل کن توکل بهتر‌ست

از عجب گفتم گر او را صد پَر‌ست

او به هندستان شدن دور اندرست

چند صورت آخر ای صورت‌پرست

جان بی‌معنیت از صورت نرست

پس زبان محرمی خود دیگرست

همدلی از همزبانی بهترست

زاغ کو حکم قضا را منکرست

گر هزاران عقل دارد کافرست

از قضا این تعبیه کی نادرست

از قضا دان کو قضا را منکرست

گفت پیش آ زخمم او را قاهرست

تو ببین کان شیر در چَه حاضرست

اختیار و جبر ایشان دیگرست

قطره‌ها اندر صدفها گوهرست

زانک صحت یافت و از پرهیز رست

طالب مسکین میان تب درست

زانک آدم زان عتاب از اشک رست

اشک تر باشد دم توبه‌پرست

گر مرادت را مذاق شکرست

بی‌مرادی نه مراد دلبرست‌؟

مدعی را قحط جان اندر سرست

لیک ما را قحط نان بر ظاهرست

ور اثر نبود سبب هم مظهرست

همچو خویشی کز محبت مخبرست

حاصل افعال برونی دیگرست

تا نشان باشد بر آنچ مضمرست