دل چو بدید روی تو چون نظرش به جان بود

جان ز لبت چو می‌کشد خیره و لب گزان بود

تن برود به پیش دل کاین همه را چه می‌کنی

گوید دل که از مهی کز نظرت نهان بود

جز رخ دل نظر مکن جز سوی دل گذر مکن

[...]

رو ترش کردی مگر دی باده‌ات گیرا نبود

ساقیت بیگانه بود و آن شه زیبا نبود

یا به قاصد رو ترش کردی ز بیم چشم بد

بر کدامین یوسف از چشم بد آن غوغا نبود

چشم بد خستش ولیکن عاقبت محمود بود

[...]

در یکی گفته میسر آن بود

که حیات ِ دل‌، غذای جان بود

شعله‌ها با گوهران گردان بود

شعله آن جانب رود هم کان بود

طفل تا گیرا و تا پویا نبود

مرکبش جز گردن بابا نبود

قصهٔ طوطی جان زین سان بود

کو کسی کو محرم مرغان بود

گرچه آنجا او گزند جان بود

چون بدینجا در رسد درمان بود

هر که او را برگ آن ایمان بود

همچو برگ از بیم این لرزان بود

هر که دور از دعوت رحمان بود

او گداچشمست اگر سلطان بود

پاکی این حوض بی‌پایان بود

پاکی اجسام کم میزان بود

دشمنی عاقلان زین سان بود

زهر ایشان ابتهاج جان بود

علم گفتاری که آن بی جان بود

عاشق روی خریداران بود

هر که او را اشتها ده نان بود

شش خورد می‌دان که اوسط آن بود

مصطفایی کو که جسمش جان بود

تا که رحمن علم‌القرآن بود

همچنانک قدر تن از جان بود

قدر جان از پرتو جانان بود

مثل نبود آن مثال آن بود

تا برد بوی آنک او حیران بود

درد زه گر رنج آبستان بود

بر جنین اشکستن زندان بود

گر به ظاهر آن پری پنهان بوَد

آدمی پنهان‌تر از پریان بوَد

هر که دور از حالت ایشان بود

پیشش آن آوازها یکسان بود

شحم و لحم زندگان یکسان بود

آن یکی غمگین دگر شادان بود