جان و سر تو که بگو بی‌نفاق

در کرم و حسن چرایی تو طاق

روی چو خورشید تو بخشش کند

روز وصالی که ندارد فراق

دل ز همه برکنم از بهر تو

[...]

آن تاق که نیست جفتش اندر آفاق

با بنده بباخت تاق و جفتی به وفاق

پس گفت مرا که تاق خواهی یا جفت

گفتم به تو جفت و از همه عالم تاق

آنکس که ترا بدید ای خوب اخلاق

در حال دهد کون و مکان را سه طلاق

مه را چه طراوت و زحل را چه محل

با طلعت آفتاب اندر افاق

سینه خواهم شَرحه شَرحه از فراق

تا بگویم شرح درد اشتیاق

اختران تافته بر چار طاق

لحظه لحظه مبتلای احتراق

گفت می‌شاید که من در اشتیاق

جان دهم اینجا بمیرم در فراق

یک دو پندش داد طوطی بی‌نفاق

بعد از آن گفتش سلام الفراق

صبر کن بر کار خضری بی نفاق

تا نگوید خضر رو هذا فراق

خام را جز آتش هجر و فراق

کی پزد کی وا رهاند از نفاق

وا گشایم هفت سوراخ نفاق

در ضیای ماه بی خسف و محاق

پس چه باشد مکه و شام و عراق

که نماید او نبرد و اشتیاق

تو شدی بیهوش و افتادی به طاق

بی‌خبر گفت اینت سالوس و نفاق

تا توانی پا مَنِه اندر فَراق

اَبْغَضُ الْاَشْیاء عِندي الطَّلاق

گفت صوفی را برو سوی وثاق

یک گلیم آور برای این رفاق

کای شریف من برو سوی وثاق

که ز بهر چاشت پختم من رقاق

این چنین کژ بازیی در جفت و طاق

با نبی می‌باختند اهل نفاق

شومی یاری اصحاب نفاق

کرد مؤمن را چو ایشان زشت و عاق

تا که را باشد خسارت زین فراق‌‌؟!

من خوشم جفت حق و با خلق طاق

آن فزونی با خضر آمد شقاق

گفت رو تو مکثری هذا فراق

گفت هر یکتان دهد جنگ و فراق

گفت من آرد شما را اتفاق