انبساطی کرد آن از خود بری

جراتی بنمود او از لمتری

جمله پستی گنج گیرد تا ثری

جمله بالا خلد گیرد اخضری

تا که آید لطف بخشایش‌گری

سرخ گردد روی زرد از گوهری

خواجه‌ای بودست او را دختری

زهره‌خدی مه‌رخی سیمین‌بری

ترک خشم و شهوت و حرص‌آوری

هست مردی و رگ پیغامبری

دوزخی بودم پر از شور و شری

کرد دست فضل اویم کوثری

دوست شو وز خوی ناخوش شو بری

تا ز خمرهٔ زهر هم شکر خوری

این جهان جنگست کل چون بنگری

ذره با ذره چو دین با کافری

بود هم این خواجه را خوش دختری

سیم‌اندامی گشی خوش‌گوهر‌ی

می‌رسیدش از سوی هر مهتر‌ی

بهر دختر دم به دم خوزه‌گر‌ی

کو که باشد هندو‌ی مادر غَر‌ی

که طمع دارد به خواجه دختر‌ی

من بپرسم کز کجایی هی مری

تو بگویی نه ز بلخ و نز هری

ور نه‌ای آگه برو بر خود گری

زانک در انکار نقل و محشری

مر شما را نیز در سوداگری

دست کی جنبد چو نبود مشتری

کو قدوم و کرّ و فر مشتری

کو مزاح گنگلی سرسری

آن یکی می‌زد سحوری بر دری

درگهی بود و رواق مهتری

مشتری خواهی که از وی زر بری

به ز حق کی باشد ای دل مشتری

نه چو تو پس‌رو که هر دم پس‌تری

سوی سنگی می‌روی از گوهری

گفت یا ربا چه پنهان گوهری

ای غریب عرش چونی خوشتری

حاصل آنک از هر ذکر ناید نری

هین ز جاهل ترس اگر دانش‌وری