آن چشم شوخش را نگر مست از خرابات آمده

در قصد خون عاشقان دامن کمر اندر زده

سوگند خوردست آن صنم کین باده را گردان کنم

یک عقل نگذارم بمی در والد و در والده

زین باده‌شان افسون کنم تا جمله را مجنون کنم

[...]

سالار دهی و خواجه ده

آن باده که گفته‌ای به من ده

هر که را دامان عشقی نابده

زان نثار نور بی بهره شده

باز فرمان آید از سالار ده

مر عدم را کانچ خوردی باز ده

آن نوای رشک زهره آمده

همچو آواز خر پیری شده

روز موسی پیش حق نالان شده

نیمشب فرعون هم گریان بده

چشم احمد بر ابوبکری زده

او ز یک تصدیق صدیق آمده

ای همه ینظر بنور الله شده

بهر بخشش از بر شه آمده

ای ز غیرت بر سبو سنگی زده

وان شکستت خود درستی آمده

ابروان چون پالدُم زیر آمده

چشم را نم آمده تاری شده

شاه از آن اسرار واقف آمده

همچو بوبکر ربابی تن زده

چشم او ینظر بنور الله شده

پرده‌های جهل را خارق بده

مؤمنم ینظر بنور الله شده

هان و هان بگریز ازین آتشکده

تا به پای خویش باشند آمده

آن فلیوان جانب آتشکده

مشفقان گردند همچون والده

مسلمون را گفت نفس واحده

شادمانان و شتابان سوی ده

که بری خوردیم از ده مژده ده

دِه چه باشد؟ شیخ واصل ناشده

دست در تقلید و حجت در زده

هر پشه هر کیک چون گرگی شده

اندر آن ویرانه‌شان زخمی زده

آن شکم خصم سبال او شده

دست پنهان در دعا اندر زده

سیم برده مشتری آگه شده

دست از حسرت به رخها بر زده