کو یکی مرغی ضعیفی بی‌گناه

و اندرون او سلیمان با سپاه

صبح شد ای صبح را صبح و پناه

عذر مخدومی حسام‌الدین بخواه

دستبوسش چون رسید از پادشاه

گر گزیند بوس پا باشد گناه

تا پناهی یابی آنگه چون پناه

آب و آتش مر ترا گردد سپاه

همچو قلابان بر آن نقد تباه

نقره می‌مالند و نام پادشاه

عدل این یاغی و دادش نزد شاه

چه فزاید دوری و روی سیاه

مال و زر سر را بود همچون کلاه

کل بود او کز کله سازد پناه

تو تبرا کن که هستت دستگاه

ای تبرای ترا جان عذرخواه

اینت دریایی نهان در زیر کاه

پا برین که هین منه با اشتباه

زن همی‌خواهد حویج خانگاه

یعنی آب رو و نان و خوان و جاه

در حکایت گفته‌ایم احسان شاه

در حق آن بی‌نوای بی‌پناه

گفت چون بودی ز زندان و ز چاه

گفت همچون در محاق و کاست ماه

می‌نماید اعتقاد و گاه گاه

آن رگ فلسف کند رویش سیاه

چون کشد از ساحلش در موج‌گاه

آن کند با او که آتش با گیاه

زادهٔ خاکی منور شد چو ماه

زادهٔ آتش توی رو روسیاه

کر شد این گوشم ز بانگ آه آه

از خسان و نعرهٔ واحسرتاه

غیب مطلوب حق آمد چند گاه

این دهل زن را بران بر بند راه

آن خدو زد بر رخی که روی ماه

سجده آرد پیش او در سجده‌گاه

لیک اگر در گفت آید قرص ماه

شب روان را زودتر آرد به راه

باز گو ای باز عنقاگیر شاه

ای سپاه‌اشکن بخود نه با سپاه