بهرسو یکی آب دان چون گلاب

شناور شده ماغ بر روی آب

چو زنگی که بستر ز جوشن کند

چو هندو که آیینه روشن کند

از دنائت شمر قناعت را

همّتت را که نام کرده‌ست آز؟

با همّت باز باش و با رای پلنگ

زیبا به گه شکار، پیروز به جنگ

تو سایه‌ای، نشوی هرگز آسمان‌افروز

تو که گلی، نشوی هرگز افتاب اندای

چو مرد بر هنر خویش ایمنی دارد

شود پذیره دشمن به جستن پیکار

نسبت از خویش کنم چو گهر

نه چو خاکسترم کز آتش زاد

باطلی گر حق کنم عالم مرا گردد مقر

ور حقی باطل کنم منکر نگردد کس مرا

نقاش چیره‌دست است آن ناخدای ترس

عنقا ندیده صورت عنقا کندهمی

از خطر خیزد خطر، زیرا که سود ده چهل

برنبندد گر بترسد از خطر بازارگان

گر دسته گل نیاید از ما

هم هیزم دیگ را بشاییم

من همچو خار و خاکم، تو آفتاب و ابر

گلها و لاله‌ها دهم ار تربیت کنی

نکند باز عزم صلح ملخ

نکند شیر قصد زخم شگال

چنان کس کش اندر طبایع اثر

ز گرمی و تری بود بیشتر

چشمی که ترا دیده بود ای دلبر

پس چون نگرد به روی معشوق دگر؟

مرا شربتی از پس بد سگال

بود خوشتر از عمر هفتاد سال

سحاب گویی یاقوت ریخت برمینا

نسیم گویی شنگرف بیخت برزنگار

بخار چشم هوا و بخور روی زمین

ز چشم دایه باغ است و روی بچه خار

[بیت در منبع ما نیست]

[بیت در منبع ما نیست]

ذهن تو بیک فکرت ناگاه بداند

وهمی که نهان باشد در پرده اسرار

رای تو بیک نپرت دزدیده ببیند

ظنی که کمین دارد درخاطر غدار

در کار خصم خفته نباشی بهیچ حال

زیرا چراغ دزد بود خواب پاسبان

جایی که چو زن شود همی مرد

آنجا مرداست بوالفضایل