ببخشیدشان بی‌کران زر و سیم

چو آرامش آمد به هنگام بیم

به آواز گفتند ما با توایم

ز تو بگذرد پند کس نشنویم

ببخشیدشان بیکران زر و سیم

بدان تا نباشد کسی زو ببیم

نباید که از ما غمی شد ز بیم

همی طبل سازد به زیر گلیم

بیا تا به شادی خوریم و دهیم

چو گاه گذشتن بود بگذریم

یکی را به شمشیر زد بدو نیم

دو دستش ترازو بد و گور سیم

همی اشک بارید بر کوه سیم

دو لاله ز خوشاب شد به دو نیم

که این هول کاریست بادرد و بیم

که اکنون فرنگیس را بر دو نیم

بدان تا نداند که من خود کیم

بدیشان سپرده ز بهر چیم

به شمشیر سلمش زدم به دو نیم

سرآمد شما را همه ترس و بیم

میانت به خنجر کنم به دو نیم

دل انجمن گردد از تو به بیم

به پای اندرون کفش و در تن گلیم

به بار اندرون گوهر و زر و سیم

شد از کار ایشان دلش پر ز بیم

بپوشید رخ را به زیر گلیم

یکی بانگ برزد به زیر گلیم

که لرزان شدند آن دو دختر ز بیم

بهانه کنون چیست من بر چیم

پس از رنج پویان ز بهر کیم

میانش به خنجر کنم به دو نیم

نباشد مرا از کسی ترس و بیم

ز کابل نخوا هی دگر بار سیم

نه شاهان شوند از تو زین پس به بیم

شما را که باشم به گوهر کیم

به نزدیک گازر ز بهر چیم

چو این نامه بردند نزد حکیم

دل ارسطالیس شد به دو نیم

بیامد شبان پیش او با گلیم

پر از برف پشمینه دل بدو نیم