چو اهرن بود مر مرا یار و پشت

ندارد مگر باد دشمن به مشت

یکی آنک نر اژدها را بکشت

فراوان بلا دید و ننمود پشت

وزان جایگه سوی ایوان گذشت

سپهر اندرین نیز چندی بگشت

بدو گفت گشتاسپ کاین سرد گشت

سخنها ز اندازه اندر گذشت

ازیشان چه مایه گرفت و بکشت

بکشتند مر هرک آمد به مشت

گرت رنج ناید خرامی به دشت

که کار زمانه به کام تو گشت

کز ایران همه کام تو راست گشت

سخنها ز اندازه اندر گذشت

نبایدش گفتن کسی را درشت

همه تاج شاهانش آمد به مشت

یکی سرو آزاده بود از بهشت

به پیش در آذر آن را بکشت

بگیرید پند ار دهد زردهشت

به سوی بت چین بدارید پشت

چراکش نخوانی نهال بهشت

که شاه کیانش به کشمر بکشت

خجسته پی و نام او زردهشت

که آهرمن بدکنش را بکشت

پرستشکده گشت زان سان که پشت

ببست اندرو دیو را زردهشت

خداوند را دیدم اندر بهشت

من این زند و استا همه زو نوشت

مر او را بگویی کزین راه زشت

بگرد و بترس از خدای بهشت

بدیشان نمود آن سخنهای زشت

که نزدیک او شاه ترکان نوشت

نوشتند نامه به ارجاسپ زشت

هم اندر خور آن کجا او نوشت

سوی مرزدارانش نامه نوشت

که خاقان ره راد مردی بهشت

که آید فرود او کنون در بهشت

که من سوی لهراسپ نامه نوشت

چنان خون همی رفت بر کوه و دشت

کزان آسیاها به خون بربگشت