چو خورشید بر چرخ بنمود تاج

زمین شد به کردار تابنده عاج

چنان بد که یک روز بر تخت عاج

نهاده به سر بر ز پیروزه تاج

بدو داد کورا سزا بود تاج

همان کرسی و مهر و آن تخت عاج

نهادند زیر اندرش تخت عاج

بیاویختند از بر عاج تاج

گراینده گرز و نماینده تاج

فروزندهٔ ملک بر تخت عاج

نشست از بر نامور تخت عاج

به سر بر نهاد آن فروزنده تاج

ز سر تا به پایش به کردار عاج

به رخ چون بهشت و به بالا چو ساج

به بالای ساج است و همرنگ عاج

یکی ایزدی بر سر از مشک تاج

منوچهر برخاست از تخت عاج

ز یاقوت رخشنده بر سرش تاج

ببوسیدم این پایهٔ تخت عاج

دلم گشت روشن بدین برز و تاج

ابا خلعت خسروانی و تاج

همان یاره و طوق و هم تخت عاج

بهشتم بیاراست پس تخت عاج

برآویختند از بر عاج تاج

نهادند زیراندرش تخت عاج

بیاویختند از بر عاج تاج

ز پیروزه تخت و ز بیجاده تاج

سر تاج زر پایهٔ تخت عاج

نشسته سپهدار بر تخت عاج

نهاده بران عاج کرسی ساج

چو کاووس را دید بر تخت عاج

ز یاقوت رخشنده بر سرش تاج

کسی کاو چو من دید بر تخت عاج

ز یاقوت و پیروزه بر سرش تاج

سیاوش نشست از بر تخت عاج

بیاویخته بر سر عاج تاج

چرا کشت خواهی کسی را که تاج

بگرید برو زار با تخت عاج

در گنج دینار و پرمایه تاج

همان گوهر و دیبه و تخت عاج