نهفتند صندوق او را به خاک

ندارد جهان از چنین ترس و باک

بنالم ز تو پیش یزدان پاک

خروشان به سربر پراگنده خاک

به دم سواران یکی غرم پاک

چو اسپی همی بر پراگند خاک

ز خورشید تابان وز گرد و خاک

زبانها شد از تشنگی چاک چاک

چو خشنود باشد جهاندار پاک

ندارد دریغ از من این تیره خاک

ز دیوان دگر نام او کرده پاک

خورش خاک و رفتنش بر تیره خاک

چنین است امیدم به یزدان پاک

که چون سر بیارم بدین تیره‌خاک

نیایش کنی پیش یزدان پاک

بگردی به زاری بران گرم خاک

همه جامه‌ها را بکردند چاک

همی ریختند از بر یال و خاک

ز دشت سواران برآرند خاک

شود جای بر تازیان بر مغاک

ازان پس ز ایرانیانش چه باک

چه ما پیش او در چه یک مشت خاک

بدو گفت من کس ندارم که خاک

بروبد برد ریزد اندر مغاک

برون کرد و سرگین بدو کرد پاک

بینداخت با خاک اندر مغاک

چو بهرام را دید رخ را به خاک

بمالید آن پیر آزاده پاک

زمین را به کندن گرفتند پاک

شد آن جای هامون سراسر مغاک

بزد تیر بر سینهٔ شیر چاک

گذر کرد تا پر و پیکان به خاک

مر او را چه دینار و گوهر چه خاک

چو بایست کردن همی در مغاک

نیایش کند پیش آتش به خاک

پرستش کند پیش یزدان پاک

مرا کرد پیروز یزدان پاک

سر دشمنان رفت در زیر خاک

که گر کارداری به یک مشک خاک

زیان جوید اندر بلند و مغاک