ز تُخمِ خویش یک دختر به من دِه؛

به کامِ دِل، صنوبر با سَمَن بِه.

به بی کامی نگویی کام او ده

که بیجانی ز بیکامی مرا به

ز خارا آب مهر آید وزو نه

به مهر اندر که خارا ازو به

شدن بادش به راه و آمدن نه

که او را مرگ هست از آمدن به

بدو گفت این به گنجوری دگر ده

که باشد در شبستانت ز من به

یکی را بت گزین و دل برو نه

کلید گنجها در دست او ده

چو گفتارم پدید آید تو گو زه

نباشد هیچ دانایی ز تو به

بر سیمینت بر زرین برم نه

کجا خود سیم و زر هر دو به هم به

شهنشه گفت رامین را تو مِیْ ده

که مِیْ خوردن ز دست دوستان به

به هنگام وفا سگ از شما به

بود با سگ وفا و با شما نه

مرا یکباره اکنون پاسخی ده

به کام دشمنان با بخت مسته

بیار آن سرخ گل بر زرد گل نه

که در باغ این دو گل با یکدگر به

نشانه کردی او را لاجرم زه

نکو کردی به تیر نرگسان ده

ببرم دل ز هر چیزی وزو نه

که او از هر چه در گیتی مرا به

یکی زین غم که من دارم برو نه

که باشد بار او از هر کهی مه

ببخشاید مرا سنگ و دلت نه

به گاه مردمی سنگ از دلت به

هم اکنون جان من بستان بدو ده

که من بی جان و آن بت با دو جان به

همانا خاک در گیتی ز من به

که او را نوبهارست و مرا نه

نگارا گر تو گشتی بر بتان مه

تو خود دانی که مهتر دادگر به

اگر زین دل جدا مانم مرا به

که هر کس را مهی خواهد مرا نه