چو گمراهی ز گیتی سر برآورد

شب بی دانشی سایه بگسترد

به فصل خویش یزدان رحمت آورد

ز رحمت نور در گیتی بگسترد

سر زلفش به گل‌بَر سایه گسترد.

به نازِ دل، نیازی را بپرورد.

بدین سان اسپ و ساز و جامهٔ مرد

چو نیلوفر کبود و نام او زرد

دو گیتی را نهاد از راستی کرد

به یک موی اندران کژّی نیاورد

چو بشنود آن نگارین پاسخ زرد

به گرمی و به خنده پاسخش کرد

که ناگاهی پدید آمد یکی گرد

به گرد اندر گرازان نامور زرد

ز شهرو با همه شاهان گله کرد

که بی دین چون شد و زنهار چون خورد

همی رفت از زمین بر آسمان گرد

تو گفتی خاک با مه راز می‌کرد

من از پیوند جان سیرم بدین درد

کزو تا من زیم غم بایدم خورد

شهنشه را خوش آمد پاسخ زرد

همانگه نزد شهرو نامه‌ای کرد

به نادانی مدان این کینه را خرد

که کس کین چنین را خرد نشمرد

چو گیتی را به آسانی توان خورد

چه باید با همه کس دشمنی کرد

گهی بارید چشمش بر گل زرد

گهی نالید جانش از غم و درد

دل مردان کنی بر نیکوان سرد

رخ شیران کنی بر آهوان زرد

پس آنگه روی و مس هر دو بیاورد

طلسم هر یکی را صورتی کرد

ببرد دل ز جان وز تو نبرد

به دیده خاک پایت را بخرد

چو خورشیدی سر از بالین بر آورد

ز غنبر سلسله بر گل بگسترد

گران بادش به جان بر انده و درد

چنان کاندوه و درد تو گران کرد

مکن بیگانگی با آن جوانمرد

بپرور مهر آن کاو مهر پرورد