به ترتیب آنچه به بد باز پس ماند

طبیعت اعتدال از پیش می‌راند

همی تا آب جیحون را ز پس ماند

دوصد جیحون ز خون دشمنان راند

به گاه رفتن او را پیش خود خواند

ز گنج مهر بر وی گوهر افشاند

نه هر کس آن زبان نیکو بخواند

و گر خواند همی معنی نداند

نه زان گونه که در خانه بماند

بجز قایل مرو را کس نخواند

به تنهایی، مَر او را پیشِ خود خوانْد.

به سانِ ماهِ نو، بر گاه بِنْشانْد.

خجسته نام یزدان را فروخواند.

بسی زرّ و بسی گوهر برافشاند.

چو شهرو نامه بگشاد و فروخواند

چو پی کرده خری در گل فروماند

دبیرش را همانگه پیش خود خواند

سخنهای چو زهر از دل برافشاند

چنان بشتاب لشکر را همی راند

که باد اندر هوا زو باز پس ماند

تو گفتی گوز بر گنبد همی شاند

و یا در بادیه کشتی همی راند

به گفتاری که چون عاشق بخواند

به درد دل ز دیده خون چکاند

خرد باشد که زشت از خوب داند

چو مهر آید خرد در دل نماند

چو در دامش فگند و کام دل راند

ز ترس ایمن ببود و آز بنشاند

هنرهای بزرگ و نیک داند

به فرخ بخت ویرو نیک ماند

و گر تیغ تو از من جان ستاند

مرا این نام جاویدان بماند

هزاران سال اگر رامین بماند

که دل دارد که جان من ستاند‌؟

چو شاه آن پاسخ دلگیر برخواند

از آن پاسخ به کار خویش درماند

بیا تا پیش ازین کاومان بخواند

ورا این راستی در دل بماند

کجا عاشق به مرد مست ماند

که در مستی غم و شادی نداند