به وصفش چند گفتن هم نه زیباست

که چندی را مقادیرست و احصاست

به نور خویش ایشان را بیاراست

وزیشان کرد پیدا هر چه خود خواست

چه آن مادت کزو مردم همی خاست

خدای ما نخست آن را بپیراست

نه چون دیگر شهان کین کهن خواست

به چشم خویش دشمن را بپیراست

بگفتم کآن حدیثی سخت زیباست

ز گرد آوردهء شش مرد داناست

به چَندان خواسته مجلس بیاراست؛

نماندش ذرّه‌ای آنگه که برخاست؛

هوا را در دلش چونان بیاراست،

که نازاده عروسی را همی خواست.

همی نپسندد اکنون آنچه ماراست؛

وگرچه گونه‌گونه خَزّ و دیباست.

چنان کز راستی گیتی بیاراست

ز مردم نیز داد و راستی خواست

چه زَهره بود ویرو را که می‌خواست

زنی را کاو زن شاهنشه ماست

منادی زد قضا بر هر چه آنجاست

که چیز آن فلان اکنون فلان راست

همی گفت آن سخن ویسه همه راست

وزین گفتار شه را خرمی خاست

مثال عشق خوبان همچو دریاست

کنار و قعر او هر دو نه پیداست

همانگاه از میان خاک برخاست

تن سیمین بشست و پس بیاراست

چو دایه ویس را چونان بیاراست

که خورشید از رخ او نور می خواست

چو رامین از کنار دایه بر خاست

دل دایه به تیمارش بیاراست

اگر دانی که گفتم این سخن راست

ز تو دشمان و نفرینم نه زیباست

همیشه ویس از بختش همی خواست

کنون چون دید درد دلش برخاست

بیاوردند آن چیزی که او خواست

نماز شام رفتن را بیاراست

دریغ هجر ویس از دلْش برخاست

ز ویس ماه پیکر جام مِیْ خواست