چنان بوده‌ست و صفش چون سرابی

که نه امید ماند زو نه آبی

رسانی نامه چون پاسخ بیابی

عنان باره سوی مرو تابی

به دیدارم چنین تا کی شتابی

که نه هرگز تو بر من دست یابی

تو بیگانه ز من چون کام یابی

و گر خود آفتاب و ماهتابی

به بسیاری بلا او را بیابی

چو یابی با بلای او نتابی

نگاریده بدو در، آفتابی

فرو هشته برو زرین نقابی

تو همچون تشنگان جویای آبی

ولیکن در بیابان با سرابی

سزد گردل ز پیوندش بتابی

که او ماهست پیوندش نیابی

چه سود ار تو به چهره آفتابی

که کامی زین نکو رویی نیابی

تو خورشیدی وگر بر من بتابی

مرا یاقوت مهر خویش یابی

به روی از گل به موی از مشک نابی

ستیز ماه و رشک آفتابی

هزاران جفت همچون ویس یابی

چرا دل زان بلایه برنتابی

چو در زیرش نباشد ناصوابی

چه سوگندی خوری چه سرد آبی

زهی رامین که جفت آفتابی

به فَرّش هر چه تو خواهی بیابی

ز فرمانم نگر تا سر نتابی

که از دادار جز دوزخ نیابی

اگر چه آب او را رام یابی

چو برجوشد تو با جوشش نتابی

ازو خواهم که هر کامی بیابی

که تو نازک دلی غم برنتابی

روان بد در میان‌ْشان آفتابی

خرد را فتنه‌ای دل را عذابی

به رامین ار تو صد چندین شتابی

ز من این ناجوانمردی نیابی

چو روی خویش از پیشم بتابی

به جان دیدار من جویی نیابی